آیا تا به حال فکر کرده ایم که مادران شهید از بی کسی چه می کشند آیا ما نباید آنها را مادر خود بنامیم مادرانی که تمام هستی خود را به خاطر ما فداء کرده اند

تپه های الله اکبر 

 الله اکبر نام کوهی است در محدوده شهرستان دشت آزادگان که در فاصله 10 کیلومتری شمال سوسنگرد و در نزدیکی بستان قرار دارد و 7 کیلومتر طول و بین 300 تا 500 متر عرض دارد و مرتفع ترین تپه آن 55 متر از سطح زمین ارتفاع دارد و بعد ازارتفاعات میشداغ مرتفع ترین عارضه ی دشت آزادگان محسوب می شود. در سال 1323 ق و در اواخر حکمرانی احمد شاه قاجار، در جنگ بین عشایر مسلمان ایران و ارتش بریتانیا بر روی این تپه ها، شیخ عبدالله بن عمار الطرفی به همراه مجاهدین نماز خواندند و چون قبل از آغاز نماز بر بلندای آن تپه اذان گفته شد، شیخ عبدالله نام آن را تپه ی الله اکبر نامید و تا کنون نیز به همین نام شهرت دارد. با شروع جنگ این تپه ها به عنوان عارضه ای حساس مورد توجه ارتش عراق قرار گرفت و تیپ 35 لشکر 9 زرهی ارتش عراق پس از تصرف پاسگاه های سوبله و چزابه و پس از دو روز توقف در اطرافبستان، به سمت تپه های الله اکبر به حرکت درآمد و سرانجام در 4 مهر ماه این تپه ها به اشغال و بلافاصله بر روی آن استحکاماتی ایجاد کرد.

دشمن با اشغال این تپه ها توانست سوسنگرد را زیر آتش قرار دهد و مقدمات سقوط سوسنگرد را فراهم کند؛ از همین رو یک گردان رزمی از تیپ 3 لشکر 92 زرهی در 10 مهر ماه 1359 موفق شد در اقدامی سریع قسمتی از تپه های الله اکبر را آزاد نماید. با آزادسازی تپه ها، از 18 مهرماه مواضع رزمندگان مستقر در آن زیر آتش شدید دشمن قرار گرفت و دشمن در 19 مهرماه برای اشغال دوباره تپه های الله اکبر تا آبادی های سید خلف، صالح حسن و حمود عاصی واقع در جنوب غربی تپه های الله اکبر، پیش روی کرد و خود را به 5 کیلومتری مواضع رزمندگان رسانید. موقعیت رزمندگان در تپه های الله اکبر که با اشغال بستان و تشدید آتش توپخانه دشمن مورد تهدید جدی دشمن قرار گرفته بود، مدافعان را مجبور به عقب نشینی از تپه های الله اکبر کرد و به این ترتیب تپه های الله اکبر دوباره به اشغال ارتش عراق درآمد. پس از اشغال هفت ماهه ی این تپه ها، رزمندگان در دو عملیات محدود امام علی(ع) وعملیات نصر(غرب تپه های الله اکبر) دشمن را مجبور به عقب نشینی کردند. با تلاش رزمندگان در عملیات امام علی(ع) در 31 مرداد ماه 1360 که محور اصلی عملیات بر روی تپه های الله اکبر بود، ضمن وارد آمدن خسارات به ارتش عراق، تپه های الله اکبر به طور کلی آزاد شد و در عملیات نصر که در 11 شهریور ماه 1360 انجام شد، تپه سبز و مناطق غرب تپه های الله اکبر نیز از اشغال دشمن درآمد. به این ترتیب تپه های الله اکبر و مناطق اطراف آن تا پایان جنگ تحمیلی از تهدید دشمن در امان ماند. سید آزادگان ایرانی مرحوم سید علی اکبر ابوترابی در یکی از مأموریت های شناسایی عملیات ستاد جنگ های نامنظم در منطقه تپه های الله اکبر در تاریخ 26/9/1359 به اسارت نیروهای دشمن درآمد.

پاسدار شهید غلامرضا هدایتی در سال 1342 در روستای خردوندکلا در خانواده ای مذهبی و کشاورز به دنیا آمد . در سن 6 سالگی به مدرسه رفت و تا پنجم ابتدایی را در روستای محل تولد خود گذراند و برای ادامه تحصیل به شهرستان آمل آمد.

 وقتی انقلاب شروع شد او همیشه در تظاهرات و درگیری با مزدوران آمریکایی و رژیم شاه شرکت می کرد و برادران را برای تظاهرات با رژیم منفور پهلوی بسیج می نمود . بعد از آنکه انقلاب پیروز شد در خدمت سپاه و بسیج و دادگاه انقلاب بود تا موقعی که کمیته تشکیل شد و عضو اصلی کمیته گشت .

از خصوصیات اخلاقی شهید برخورد مهربان او بود که بعد از شهادتش تمام مردم از برخورد خوب وی سخن می گفتند . وی بیشتر وقتش را صرف خدمت به اسلام و انقلاب کرده بود و شهادت تنها آرزویش بود . همیشه می گفت امروز روز آزمایش ماست آنهایی که می گویند ما نبودیم تا به ندای "هل من ناصر ینصرنی" امام حسین(ع) پاسخ بگوییم امروز بیایند و ندای حسین زمان خمینی بت شکن را لبیک بگویند . ما باید با چنگ و دندان از انقلابمان محافظت کنیم .

برای رو در رویی با صدامیان کافر به جبهه آبادان می رود و به مدت چند ماهی انجام وظیفه می نماید تا اینکه روز سه شنبه 6/11/60 خود را جلوی دبیرستان امام خمینی رسانده و با مزدوران آمریکایی به نبرد تن به تن می پردازد تا یکی را به هلاکت رسانده و یکی را زخمی می کند اما مزدوران جنگلی از خدا بی خبر از پشت او را به رگبار میبندند و با رگبار بستن او روح بلندش به سوی خدایش پر کشید و به دیدارش شتافت .

سخنان مقام معظم رهبری درباره نماز

  اهمیت نماز در نظام جمهوری اسلامی

 سوره مبارکه طه آیه 132
وَأمُر أَهلَکَ بِالصَّلاةِ وَاصطَبِر عَلَیها ? لا نَسأَلُکَ رِزقًا ? نَحنُ نَرزُقُکَ ? وَالعاقِبَةُ لِلتَّقوى??132?
خانواده خود را به نماز فرمان ده؛ و بر انجام آن شکیبا باش! از تو روزی نمی‌خواهیم؛ (بلکه) ما به تو روزی می‌دهیم؛ و عاقبت نیک برای تقواست!

موهبت نماز را جدی بگیریم
نماز، موهبتى بى‌بدیل و سرچشمه‌ى فیضى لایزال، در اختیار ما است که با آن، نخست از خویش و سپس از هر آن‌که بدو مهر مى‌ورزیم، انسان صالح بسازیم. این دروازه‌یى است گشاده به عرصه‌یى پهنا و رو مصفا. دریغ است که آدمى عمرى را در جوار بهشت مصفایى بگذراند و سرى بدان نکشد و عزیزان خود را بدان سوق ندهد. وحى الهى به پیامبر عظیم‌الشأن (صلّى‌اللَّه‌علیه‌واله‌وسلّم) چنین فرمان داد: «و أمر اهلک بالصلوة و اصطبر علیها» (1). امروز همه‌ى شما خود را طرف این خطاب بشمرید و نماز را، حقیقت مقدس و گوهر درخشان را که عطیه‌ى الهى به امت محمّد مصطفى (صلّى‌اللَّه‌علیه‌واله) است، قدر بشناسید. (2)
اینکه به ما گفتند «الصّلوة عمود الّدین»، (3) باید این را جدى بگیریم. خیمه‌ى دین با نماز برپاست؛ هم در دیندارى و تدین یک فرد، هم در اقامه‌ى یک جامعه‌ى دینى و هم در دیندارى یک کشور و یک مجتمع. اگر ما نتوانیم کیفیت تأثیر نماز را در این عرض عریض و وسیع درست تشخیص بدهیم، از کوتاهى دید ماست. و الّا آن کسى که فرموده است: «الصّلوة عمود الّدین» و آیات کریمه‌ى قرآنکه ناطقِ به اهمیت نماز هستند، خوب مى‌دانند که این ساز و کار چگونه و این نقش چگونه است.

 نماز اولین واجبی است که بر پیغمبر واجب می‌شود
یک وقتى در دوران طاغوت و در بعضى از سلولهاى زندانهاى دشوار و هولناکِ آن رژیم که زندانیهاى گوناگونى در آنجا زندانى بودند؛ از زندانیهاى مسلمان و با تفکر اسلامى، تا بعضى که با گرایشهاى حزبى و ایدئولوژیهاى گوناگونى که بهرحال اسمش اسلامى بود، ما شنیده بودیم – شاید خود من به غیر واسط هم شنیده بودم، اگر دیگران هم شنیده بودند که نقل مى‌کردند – که بعضى از این‌ها مى‌گفتند: چقدر مى‌گویید «حىّ على الصّلوة»، بگویید «حىّ على الجهاد». فضاى مبارزه، این تفکر و این نگاه را به مسائل به وجود آورده که دائم چسبیده‌اید به صلوة و مرتب مى‌گویید «حىّ على الصّلوة، حىّ على الصّلوة»، خوب بگویید «حىّ على الجهاد» و مردم را به جهاد فرا بخوانید. اما تجربه‌هاى روزگار نشان داد که بى‌اعتنایى به نماز، چه بر سر یک انسانى و چه بر سر جهاد انسان‌ها مى‌آورد؛ هم جهاد را تعطیل مى‌کند، هم جهت مبارزه را از جهاد بودن خارج مى‌کند و به مبارزه‌ى براى قدرت و براى هواى نفس تبدیل مى‌کند. آن چیزى که مبارزه‌ى یک انسان و چالش یک امت را رنگ جهاد و معناى جهاد مى‌بخشد،‌‌ همان توجه به خداست، که قوامش به نماز است. لذا اولین واجبى که بر پیغمبر واجب مى‌شود، نماز است؛ اول تبلیغى که براى پیغمبر خداى متعال معین مى‌کند، «و أمر اهلک بالصّلوة» است؛ توصیفى که خداى متعال در درجه‌ى اول براى جامعه‌ى موحد بیان مى‌کند، «الّذین ان مکّنّاهم فى الارض اقاموا الصّلوة» (4) است. این، اهمیت نماز است.

 نماز انگیزه اقامه جامعه توحیدی است
براى حرکت در این میدان آنچه که بیش از همه لازم است، دو چیز است: یکى انگیزه، آن نیروى درونى که انسان را حرکت بدهد و راه ببرد؛ دیگر، آن قطب‌نمایى که انسان، آن ستاره‌ى راهنما را فراموش نکند و جهتش کج نشود. اگر انگیزه نبود، انسان وسط راه مى‌ماند؛ مشکلات زیاد است. اقامه‌ى جامعه‌ى توحیدى، اقامه‌ى عدل در میان بشر، برپا کردن خیمه‌ى حق در بین این همه طوفانهاى اهواى باطل، کار آسانى نیست؛ انگیزه لازم است. این انگیزه عبارت است از توجه به خدا؛ «ذکر اللَّه»؛ مدد گرفتن از پروردگار، کار را با حساب خدا انجام دادن؛ و آن قبله‌نما هم عبارت است از توجه به هدف کار و اینکه ما مقصودمان قدرت نیست، ثروت نیست، هوى‌پرستى نیست، تمنیات شخصى نیست، ملاحظات گوناگون سیاسى نیست؛ بلکه هدفمان خداست. این دوتا خصوصیت، این دو عامل مهم، یعنى انگیزه و جهتگیرى، در نماز خلاصه شده.
و این هم براى کسانى که بخش قابل توجهى از این مسؤولیت را بر دوش دارند، هم براى مردمان متوسط، هم براى عموم افراد جامعه، لازم است. البته کسانى مسؤولیت‌هایشان سنگین‌تر است، بیشتر احتیاج دارند؛ آن‌ها نیازشان به هر دو بیشتر است؛ هم به انگیزه، هم به جهت‌یابى و دقت در جهتگیرى. لذا این‌که خداوند به پیغمبر مى‌فرماید: «قم اللّیل الّا قلیلا نصفه او نقص منه قلیلا او زد علیه و رتّل القرآن ترتیلا»؛ شب را به ذکر خدا بگذران، بخش مهمى از شب را نماز بخوان، با خدا متصل شو. چرا؟ زیرا: «انّا سنلقى علیک قولا ثقیلا»؛ (5) خطاب سنگینى متوجه به توست، خودت را آماده کن، براى این است. بنابراین، ما‌ها بیشتر احتیاج داریم، دیگرِ مردم هم به نسبت در درجات مختلف به نماز احتیاج دارند. نماز اهمیتش این است.

 ترویج نماز در جمهوری اسلامی، تحکیم پایه‌های یک حرکت عظیم جهانی است
و در نماز آنچه که مهم است و باید روى آن تکیه کرد بعد از ترویج اصل نماز – که همه را نمازخوان باید کرد و همه نمازخوان بشوند – عبارت است از توجهِ در نماز.‌‌ همان چیزى که «حضور قلب» به آن گفته مى‌شود. حضور قلب و توجه، کارى است که به تمرین احتیاج دارد. کسانى که این کار‌ها را کرده‌اند و بلدند، به ما یاد مى‌دهند که انسان باید در حال نماز، خود را در حضور یک مخاطب عالى‌شأن و عالى‌مقام که خالق هستى است و مالک همه‌ى وجود انسان است، احساس کند. هر مقدار از نماز که توانست این حالت را داشته باشد، به تعبیر روایات این نماز، نمازِ مقبول است و آن خاصیت و اثر را خواهد بخشید. و دیگر آثار نماز – که نمى‌شود آثار نماز را در چند جمله یا در چند فقره‌ى کوتاه خلاصه کرد – بر این مترتب مى‌شود. البته مقدمه‌ى اول و لازم این است که ما همه‌ى جوان‌ها و همه‌ى مردممان را با نماز آشنا کنیم و اهمیت نماز را براى این‌ها شرح بدهیم. این کار متصدى لازم دارد. (…)
حقیقتاً دستگاههاى مختلف بایستى در این زمینه کار و تلاش کنند. این، مهم است؛ این فقط این نیست که ما یک آدم غافل یا بى‌نماز را به نماز مى‌کشانیم؛ این معنایش این است که ما داریم پایه‌هاى یک حرکت عظیم جهانى را که نظام جمهورى اسلامى ستون مستحکم آن است، در میان انسان‌ها استوار مى‌کنیم. انسان‌ها وقتى دلشان با نماز انس گرفت و از طریق نماز با خداى متعال مأنوس و آشنا شدند، به طور طبیعى گناهان از این‌ها دور مى‌شود؛ دل‌هایشان نسبت به گناه حساس مى‌شود و آن حالت تقوایى که در شرع مقدس قوامِ دیندارى است، بتدریج در انسان حاصل مى‌شود. مسأله‌ى نماز این است. (6)

پی‌نوشت:
1) طه: 132
2) پیام به سومین سمینار نماز 1372/06/16
3) الأمالی، شیخ طوسی، ص 529. «… یَا أَبَا ذَرٍّ، لَا تَجْعَلْ بَیْتَکَ قَبْراً، وَ اجْعَلْ فِیهِ مِنْ صَلَاتِکَ یُضِی‌ءُ بِهَا قَبْرُکَ. یَا أَبَا ذَرٍّ، الصَّلَاةُ عَمُودُ الدِّین‌…» پیامبر اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند:‌ ای ابوذر خانه‌ات را قبر (تاریک) قرار نده، بلکه [چیزی] از نمازت در آن قرار ده که قبرت را روشن سازد.‌ای ابوذر نماز ستون دین است.
4) حج: 41
5) مزمل: 2-5
6) بیانات‌ در دیدار دست‌اندرکاران ستاد اقامه‌ى نماز 1385/06/27

برگرفته از سایت پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله‌العظمی سیدعلی خامنه‌ای (مد‌ظله‌العالی) – مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی

قال امام رضا علیه السلام: انّ الناس لو علموا محاسنَ کلامِنا لاتّبعونا اگر مردم می دانستند محاسن کلام ما «اهل بیت علیه السلام» را هرآینه ما را اطاعت می کردند.

امام محمد باقر (ع) : 
خداوند دنیا را به دوست و دشمن خود می دهد 
اما دینش را فقط به دوست خود می بخشد . . . 

لذا ما  اعتراض می کنیم به خدا که چرا به آن کافر دور چرا این همه ثروت داده وفلان مسلمان چرا این اندازه فقیر است،خدایی یه سؤال دارم آیا همان مسلمان فقیر حاضر است که دین خود را بدهد ودنیا را بگیرد؟ از این جا معلوم می شود که همان مسلمان چقدر ثروتمند است.......

وبعضی اوقات می گویییم که چرا همه ی مردم ثروتمند نیستند برای پاسخ به این سؤال باید وجدان خودمان را به کار بگیریم که آیا همه ی مردم از لحاظ جنبه مثل هم هستند آیا اگر ثروت آن مخلوق کافر ویا اصلاً بنده ی مؤمن به این مسلمان داده می شد آیا این مسلمان باز هم خدای خود را عبادت می کرد؟شاید این یکی از حکمت های خداوند باشد.

قطعاً که کارهای خداوند همه از روی حکمت است پس بیاییم به کارهای خداوند اشکال نگیریم که این کار این را می رساند که خداوند حکیم نیست. وحکیم بودن خدا را زیر سؤال می بریم......

دنیا برای ماست

یا

ما برای دنیا

بی خیال عاقبت که بدون ماست

بیایم همه باهم بندگی خدایی را بکنیم که وقتی می خواست ما را بیافریند به ملائکه می فرماید می خواهم در روی زمین خلیفة  بسازم

بیایم همه مون کار هایمان را برای خود او انجام بدهیم

وبیاییم..................